Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014
ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Το παρακατω βιντεο δειχνει πως μπορει να γινη μια εκταση μαζικα γηπεδα ποδοσφαιρου χωρις μεγαλο κοστος και εξοδα συντηρησης,με πλαστικο χλοοταπητα για να μπορουν να αθλουνται οι τζουνιορ αυριανοι πρωταθλητες μας.
Το θεμα ειναι επικαιρο και λογω εθνικης,αλλα και λογω αθλητικης παιδειας αποφευγοντας τα παιδια μας να κανουν αλλα πραγματα.
Εαν υποθεσουμε οτι εχουμε εναν χωρο 1 τετραγωνικο χιλιομετρο,που εχουμε δηλαδη τον ανεκμεταλευτο χωρο στο παλιο αεροδρομιο του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ,μπορουμε να κανουμε 50 ΓΗΠΕΔΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ,ναι καλα ακουσατε 50 γηπεδα ποδοσφαιρου,μισο τετραγωνικο χιλιομετρο 25 γηπεδα,χωρις πολλα πολλα εξοδα και συντηρηση.
Ας το σκεφτη καλα αυτο η ΠΟΛΙΤΕΙΑ και η ΕΚΚΛΗΣΙΑ,και ας σπρωχνουν τα παιδια στον αθλητισμο,αλωστε ελεγαν και οι αρχαιοι ημων προγονοι νους υγιης εν σωματι υγιη.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Το θεμα ειναι επικαιρο και λογω εθνικης,αλλα και λογω αθλητικης παιδειας αποφευγοντας τα παιδια μας να κανουν αλλα πραγματα.
Εαν υποθεσουμε οτι εχουμε εναν χωρο 1 τετραγωνικο χιλιομετρο,που εχουμε δηλαδη τον ανεκμεταλευτο χωρο στο παλιο αεροδρομιο του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ,μπορουμε να κανουμε 50 ΓΗΠΕΔΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ,ναι καλα ακουσατε 50 γηπεδα ποδοσφαιρου,μισο τετραγωνικο χιλιομετρο 25 γηπεδα,χωρις πολλα πολλα εξοδα και συντηρηση.
Ας το σκεφτη καλα αυτο η ΠΟΛΙΤΕΙΑ και η ΕΚΚΛΗΣΙΑ,και ας σπρωχνουν τα παιδια στον αθλητισμο,αλωστε ελεγαν και οι αρχαιοι ημων προγονοι νους υγιης εν σωματι υγιη.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014
ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ
WATCH: BBC Ντοκιμαντέρ για Αιθιοπίας Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη
Ο Χριστιανισμός στην Αιθιοπία έχει τις ρίζες της στις πρώτες αιώνες. Στο ντοκιμαντέρ αυτό, ένας δημοσιογράφος του BBC ανακαλύπτει μερικές από τις μοναδικές παραδόσεις της Αιθιοπίας Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως το περίφημο Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Lalibela, σκαλιστά από μασίφ κόκκινο ηφαιστειογενή βράχο τον 12ο αιώνα. Μερικοί έχουν ακόμη και το αποκαλούσαν "όγδοο θαύμα του κόσμου."
Για να πάρετε μια αίσθηση της ζωντανής χριστιανική παράδοση της Αιθιοπίας, δείτε το βίντεο YouTube παραπάνω, και να μάθετε περισσότερα σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ της Ανατολικής Ορθοδοξίας και της Αιθιοπίας Ορθοδοξίας στην Fr. Πρόσφατο άρθρο του Lawrence Farley, «Αιθιοπία γρήγορα θα τεντώσει τα χέρια της στο Θεό."
Δημοσιεύτηκε από την Ορθόδοξη Χριστιανική δικτύου. Μπορείτε να βρείτε την Ορθόδοξη Χριστιανική Δίκτυο για Google+ .
.jpg)
Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014
NASA Παρατηρητήριο της Γης Εικόνα της Ημέρας
Δημοσίευση την: 24, Ιουνίου, 2014 15:21 UTC-5
Βρίσκεται στην άκρη των Άνδεων κατά του Ειρηνικού ακτή της Χιλής, η δυτική έκταση της Βόρειας Παταγονίας Ice Field είναι ένα από τα πιο έντονα glaciated icefields μέσου γεωγραφικού πλάτους στη Γη. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε από την κάμερα ISERV στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, αποκαλύπτει ότι Glaciar San Quintin χύνει μάζα και γρήγορα υποχωρούν, όπως και οι άλλοι παγετώνες της περιοχής.NASA Earth Observatory χαρακτήρισε την εικόνα ως τους Εικόνα της Ημέρας στις 24 Ιουνίου 2014.
Η εικόνα είναι πραγματικά ένα μωσαϊκό από εννέα καρέ ISERV και καλύπτει το κεντρικό και μεσαία όπλα και το τέρμα της Glaciar San Quintin όπως εμφανίστηκε λίγο πριν το μεσημέρι στις 2 Ιουνίου 2014.
San Quintin είναι ο μεγαλύτερος από τους παγετώνες της Laguna San Rafael Εθνικό Πάρκο της Χιλής, ένα από τα μνημεία που έχουν χαρακτηριστεί Παγκόσμιας Βιόσφαιρας. Στο αριστερό σε αυτή την εικόνα, η λίμνη στο τέρμα είναι γεμάτη με παγόβουνα γεννήσει από τον παγετώνα.
Image San Quintin παγετώνα ISERV αποκαλύπτει την ύφεση. Κατεβάστε υψηλής ανάλυσης [ 9.1MB JPG ]
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
SERVIR συνεργάστηκε με το πρόγραμμα της NASA ISS, η διαχείριση κατά τη NASA Johnson Space Center, και Teledyne Brown Engineering, που εδρεύει στο Huntsville, Alabama, να αναπτύξουν ISERV.
SERVIR συνεργάστηκε με το πρόγραμμα της NASA ISS, η διαχείριση κατά τη NASA Johnson Space Center, και Teledyne Brown Engineering, που εδρεύει στο Huntsville, Alabama, να αναπτύξουν ISERV.
SERVIR, επίσης γνωστή ως η Περιφερειακή οπτικοποίησης και την παρακολούθηση του συστήματος, παρέχει δορυφορικά δεδομένα και εργαλεία για τους υπεύθυνους χάραξης περιβαλλοντικής αποφάσεων στις αναπτυσσόμενες χώρες. Είναι μια NASA / USAID έργο οδήγησε από την NASA Marshall Space Flight Κέντρο και λειτουργεί μέσω περιφερειακών "hubs" στο Ναϊρόμπι, Κένυα? Κατμαντού, Νεπάλ? και την Πόλη του Παναμά, Παναμάς.
Βερολίνο House of One: μια εκκλησία, ένα τζαμί και μια συναγωγή κάτω από μία στέγη
Βερολίνο House of One: μια εκκλησία, ένα τζαμί και μια συναγωγή κάτω από μία στέγη
Μια ομάδα χριστιανών, μουσουλμάνων και εβραίων στο Βερολίνο προσπαθεί να crowdsource κεφάλαια για να χτίσει ένα μέρος όπου μπορούν όλοι να λατρεύουν μαζί. Αλλά όλες οι θρησκευτικές Κοινότητες υποστήριξη του φιλόδοξου έργου;
Ένα μοντέλο της Βουλής των One στο Berlin, Γερμανία. Φωτογραφία: Carsten Koall / Getty Images
Με μια ευρέως απεχθανόταν παλάτι που ανοικοδομήθηκε στο κέντρο της πόλης και ένα νέο αεροδρόμιο των οποίων η ολοκλήρωση είναι μονίμως καθυστερεί, οι Βερολινέζοι έχουν γίνει όλο και πιο κυνικός για τους γερανούς διαστίζοντας ορίζοντα τους τα τελευταία χρόνια. Αλλά ένα φιλόδοξο νέο οικοδομικό πρόγραμμα έχει τη δυνατότητα να αλλάξουν τα μυαλά τους.
Μια ομάδα χριστιανών, μουσουλμάνων και εβραίων προσπαθεί να crowdsource κεφάλαια για να χτίσει ένα μέρος όπου μπορούν όλοι λατρεία: του Βερολίνου "House of One" έχει ως στόχο να γίνει το πρώτο κτίριο στον κόσμο να συνδυάσει μια εκκλησία, μια συναγωγή και ένα τζαμί κάτω από μία στέγη .
Ο διαγωνισμός για το σχεδιασμό ενός τέτοιου έργου κερδήθηκε από την τοπική εταιρεία Kuehn Malvezzi το 2012. Η πρόταση ήταν για ένα νεωτεριστικό δομή στην οποία οι τρεις θρησκείες θα μπορούσαν να προσεύχονται σε τρία ξεχωριστά δωμάτια. Ένα τέταρτο δωμάτιο με 32m-υψηλή θολωτή οροφή, που ενώνει τις αίθουσες προσευχής, θα φιλοξενεί τακτικές συζητήσεις και συναντήσεις μεταξύ των τριών κοινοτήτων.
Μια βασική πτυχή είναι ότι και οι τρεις θρησκείες θα διατεθεί το ίδιο ποσό του χώρου: «Ένας τρόπος θα ήταν να προσπαθήσουμε να βρούμε τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή μεταξύ των τριών θρησκειών», λέει ο Ρόλαντ έκλεψε, House of διαχειριστή του έργου One. «Αλλά θέλουμε να αφήσουμε κάθεθρησκεία ζει την πίστη του πλήρως και να αρχίσει να αναπτύσσει σεβασμό για άλλα συστήματα πεποιθήσεων από εκεί ».
Η απόφαση για crowdfund το κτίριο προέρχεται από μια παρόμοια φιλοσοφία.Χριστιανική κοινότητα του Βερολίνου, η οποία αποτελεί περίπου το 37% του πληθυσμού 3,3 εκατ. της πόλης, είναι μακράν η μεγαλύτερη και πιο καλά χρηματοδοτούμενων, ενώ η μικρή εβραϊκή κοινότητα (0,3% του πληθυσμού) είναι εμφανώς μετρητά-δεμένο. Είχε μεγάλους χορηγούς ζητήθηκε να έρθει επί του σκάφους, η ισορροπία ισχύος, αναπόφευκτα, θα μετατοπιστεί.
Αντ 'αυτού, ο καθένας μπορεί να αγοράσει ένα συμβολικό τούβλο με 10 € ένα κομμάτι μέσω του House of Ένας δικτυακός τόπος . Η πρωτοβουλία ελπίζει να συγκεντρώσει 43,5 € ευρώ από την αρχή του 2016 - τρεις εβδομάδες μετά την έναρξή του, 378 άτομα έχουν δωρίσει € 18.700.
"Έχοντας πολλά από τους μικρότερους επενδυτές και όχι ένα μεγάλο δωρητή μας κάνει πιο ευέλικτη», λέει ο Stolte. "Και δεν θέλουμε αυτό να είναι μόνο για τα χρήματα, αλλά και για την οικοδόμηση μια κοινότητα ανθρώπων που ενδιαφέρονται για διαθρησκευτικό διάλογο."
Το έργο έχει ήδη κινούμενα θαυμαστές και κριτικούς. Κάποιοι λένε ότι δεν είναι τόσο νέα όσο ισχυρίζεται ότι είναι: η πρωτοβουλία Tri-Πίστη στην Ομάχα της Νεμπράσκα , έχει ως στόχο να κατασκευάσει μια πανεπιστημιούπολη για τρεις θρησκείες από το 2015.
Έχει επικριτές του στο Βερολίνο, πάρα πολύ. Martin Mosebach, διακεκριμένος συγγραφέας και Καθολική, επέκρινε αυτό που βλέπει, όπως η έλλειψη της προτεινόμενης κτιρίου του «ιερού» διάσταση, υποστηρίζοντας το σχέδιο φαινόταν σαν άμορφη ως «τάφος του Φαραώ". Μέρη της εβραϊκής κοινότητας πάρα λέγεται ότι έχουν εκφράσει reservations.At τους από την έναρξη της πρωτοβουλίας, οι διοργανωτές πάσχιζαν να βρουν μια μουσουλμανική οργάνωση πρόθυμος να έρθει επί του σκάφους: πολλοί ήταν νευρικός για την έκθεση του κοινού που εμπλέκονται. Η οργάνωση που είχε ενταχθεί, το Φόρουμ για τον Διαπολιτισμικό Διάλογο (FID), αντιπροσωπεύει κυρίως τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι σουνίτες - μόνο ένα μικρό τμήμα της μουσουλμανικής κοινότητας του Βερολίνου.
Επίτιμος πρόεδρος FID είναι η αμφιλεγόμενη ΗΠΑ-εξόριστος κληρικόςΦετουλάχ Γκιουλέν , ένας πρώην-σύμμαχος-γυρίζω-αιώνιο εχθρό του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, του οποίου η πρόωρη κηρύγματα από τη δεκαετία του 1990 περιέχει δηλώσεις για τον Ιουδαϊσμό και το Ισραήλ, που έχουν ερμηνευτεί ως αντισημίτες .
Ercan Karakoyun, ο διευθυντής του FID, απέρριψε την κριτική, λέγοντας ότι Γκιουλέν »άποψη της Δύσης, του Ισραήλ και των ΗΠΑ ήταν η κύρια άποψη που διαδίδεται από το κεμαλικό καθεστώς της Τουρκίας στη δεκαετία του '90".
Αν αποτύχουν να αυξήσουν € 43,5, εμπνευστές του σχεδίου λένε ότι θα προχωρήσει ούτως ή άλλως. € 10 εκ. θα αρκούσε για να χτιστεί μια βασική έκδοση του κτιρίου, και αν δεν καταφέρουν να επιτύχουν αυτό το στόχο, τα χρήματα που θα δαπανηθούν για έργα που «να συμβάλει στην κατανόηση μεταξύ των θρησκειών».
Serpentine pavilion 2014: the alien pod has landed ... on 14-tonne boulders – video
Serpentine pavilion 2014: the alien pod has landed ... on 14-tonne boulders – video
Smiljan Radic may not be the best known of the Serpentine pavilion's architects, but he has carved out a classic. His design, the 14th for the special summer commission, looks from the outside like an alien hatched on giant boulders, and from the inside like a delicate doughnut made of papier mache. He talks to Oliver Wainwright about creating a place of refuge for London – and why being crude A bulbous white cocoon, still sticky with the excretions of whatever creature made it, has landed in Kensington Gardens. Perched atop a ring of boulders that lie strewn around a hollow in the landscape, it looks like the site of a momentous pagan ritual. Could there have been a solstice birthing of some strange animal from this great chrysalis, which has been torn open in places where it slithered out?
Whatever the story behind it, this year's Serpentine pavilion is the weirdest structure yet to have graced the west London lawn. It is the work of 48-year-old Chilean architect Smiljan Radic, the least-known of the menagerie of global designers who have been invited over the past 14 years of this experimental annual commission – and he has crafted something unique.
60 tonnes of rock scattered like gravel ... Radic's pavilion. Photograph: Sarah Lee for the Guardian
"I wanted to make it look like it came from the hands of a giant," says Radic, standing in front of 60 tonnes of rocks that seem effortlessly scattered like gravel. "In the tradition of the English garden folly, it should be something that surprises the public and draws their attention, providing a spatial experience that you don't get every day."
Unless you are familiar with life as a moth in the pupal stages, it is unlikely you'll have been in anything quite like it. Layering fibreglass sheets over a doughnut-shaped mould, Radic has built up a translucent shell of impossible fragility, forming a skin just 10mm thick, which seems to hover above its rocky foundations.
"In England, you build with lots of layers of structure and insulation and waterproofing," he says. "I'm interested in more fragile structures, creating an enclosure with a single thin skin." During the day, this rough-cast blob, which was made in Yorkshire, has the solidity of a pebble. But once inside, or when seen by night, it glows with a yellowish tinge, its fibrous surface giving it the look of shed skin. It is jagged and smeary, a texture offset by fine steel wires that hang a zigzagging lighting rail through the space, and an angular window, sharply sliced out to capture views of the lake beyond. It is a careful assembly of things that are both ragged and refined, contrasting roughly hewn with smoothly polished.
A shell of impossible fragility ... Radic's pavilion. Photograph: Sarah Lee
The project started life as a papier-mache model, strips of paper layered over a rubber ring, then torn open to create views through the looping cave. "I don't have fine movement in my hands," says Radic, "so I like to cut and destroy things more than compose something. I'm not a creator of forms, so my method is to collect different possible shapes and use things as I find them."
His studio in Santiago is full of such found objects, from stuffed cow's udders wrapped in masking tape to hollowed out rocks and pebbles with natural holes in them – one of which provided the inspiration for the pavilion. Inspiration also comes, he says, from David Hockney's etchings of Grimm fairy tales and the writings of Oscar Wilde and Proust, as well as the methods of his sculptor wife, Marcela Correa.
'A Chilean miracle...' the architect inside his cocoon-style pavilion. Photograph: Sarah Lee
Like the pavilion, his work in Chile revels in material juxtapositions, contrasting geological power with the delicacy of things that feel woven or grown. He has built a restaurant in Santiago of fine concrete beams that rest on massive granite boulders – a touch of Mies meets Flintstones – and a concrete bunker of a house, lined with a warm wooden interior. Elsewhere, his baked-in-situhouse for a charcoal-burner could have been rolled into shape by a dung beetle. In each case, his approach to architecture prioritises materials and atmosphere over form and facade.
"He's part of the Chilean miracle," says Serpentine curator Julia Peyton-Jones, who first spotted Radic at the Venice Biennale in 2010, where he exhibited a 14-tonne boulder, scooped out with a little wooden nest inside. "Santiago has 40 architecture schools, and building is much easier there, which breeds a real fluency of making."
"It's the mountains and the sea," adds co-curator Hans-Ulrich Obrist. "Like Japan and Switzerland, these constraints produce great architecture."is more important than being polished
Smiljan Radic may not be the best known of the Serpentine pavilion's architects, but he has carved out a classic. His design, the 14th for the special summer commission, looks from the outside like an alien hatched on giant boulders, and from the inside like a delicate doughnut made of papier mache. He talks to Oliver Wainwright about creating a place of refuge for London – and why being crude A bulbous white cocoon, still sticky with the excretions of whatever creature made it, has landed in Kensington Gardens. Perched atop a ring of boulders that lie strewn around a hollow in the landscape, it looks like the site of a momentous pagan ritual. Could there have been a solstice birthing of some strange animal from this great chrysalis, which has been torn open in places where it slithered out?
Whatever the story behind it, this year's Serpentine pavilion is the weirdest structure yet to have graced the west London lawn. It is the work of 48-year-old Chilean architect Smiljan Radic, the least-known of the menagerie of global designers who have been invited over the past 14 years of this experimental annual commission – and he has crafted something unique.
60 tonnes of rock scattered like gravel ... Radic's pavilion. Photograph: Sarah Lee for the Guardian
"I wanted to make it look like it came from the hands of a giant," says Radic, standing in front of 60 tonnes of rocks that seem effortlessly scattered like gravel. "In the tradition of the English garden folly, it should be something that surprises the public and draws their attention, providing a spatial experience that you don't get every day."
Unless you are familiar with life as a moth in the pupal stages, it is unlikely you'll have been in anything quite like it. Layering fibreglass sheets over a doughnut-shaped mould, Radic has built up a translucent shell of impossible fragility, forming a skin just 10mm thick, which seems to hover above its rocky foundations.
"In England, you build with lots of layers of structure and insulation and waterproofing," he says. "I'm interested in more fragile structures, creating an enclosure with a single thin skin." During the day, this rough-cast blob, which was made in Yorkshire, has the solidity of a pebble. But once inside, or when seen by night, it glows with a yellowish tinge, its fibrous surface giving it the look of shed skin. It is jagged and smeary, a texture offset by fine steel wires that hang a zigzagging lighting rail through the space, and an angular window, sharply sliced out to capture views of the lake beyond. It is a careful assembly of things that are both ragged and refined, contrasting roughly hewn with smoothly polished.
A shell of impossible fragility ... Radic's pavilion. Photograph: Sarah Lee
The project started life as a papier-mache model, strips of paper layered over a rubber ring, then torn open to create views through the looping cave. "I don't have fine movement in my hands," says Radic, "so I like to cut and destroy things more than compose something. I'm not a creator of forms, so my method is to collect different possible shapes and use things as I find them."
His studio in Santiago is full of such found objects, from stuffed cow's udders wrapped in masking tape to hollowed out rocks and pebbles with natural holes in them – one of which provided the inspiration for the pavilion. Inspiration also comes, he says, from David Hockney's etchings of Grimm fairy tales and the writings of Oscar Wilde and Proust, as well as the methods of his sculptor wife, Marcela Correa.
'A Chilean miracle...' the architect inside his cocoon-style pavilion. Photograph: Sarah Lee
Like the pavilion, his work in Chile revels in material juxtapositions, contrasting geological power with the delicacy of things that feel woven or grown. He has built a restaurant in Santiago of fine concrete beams that rest on massive granite boulders – a touch of Mies meets Flintstones – and a concrete bunker of a house, lined with a warm wooden interior. Elsewhere, his baked-in-situhouse for a charcoal-burner could have been rolled into shape by a dung beetle. In each case, his approach to architecture prioritises materials and atmosphere over form and facade.
"He's part of the Chilean miracle," says Serpentine curator Julia Peyton-Jones, who first spotted Radic at the Venice Biennale in 2010, where he exhibited a 14-tonne boulder, scooped out with a little wooden nest inside. "Santiago has 40 architecture schools, and building is much easier there, which breeds a real fluency of making."
"It's the mountains and the sea," adds co-curator Hans-Ulrich Obrist. "Like Japan and Switzerland, these constraints produce great architecture."is more important than being polished
Storm Chaser Footage Captures Tornado Tossing House Into Air
Storm Chaser Footage Captures Tornado Tossing House Into Air
Just how powerful were the tornadoes that tore through Nebraska last week? Based on a newly released video, powerful enough to pull a house from the ground and toss it in the air.
We're pretty sure Dorothy and Toto weren't inside, but it's still a nightmare straight out of Oz. Footage posted by The Weather Channel today, via TVNweather, shows the monster tornado lifting a house into midair and then sending it back to earth.
The storm that devastated Nebraska on June 16 brought these dueling tornados, killed two individuals (a 5-year-old girl and a 74-year-old man), sent at least 19 to the hospital, destroyed nearly 50 homes, and damaged roughly 75 percent of buildings in the town of Pilger, according to the Associated Press. According to climatologist Al Ducher, the tornadoes were particularly powerful because of the strength of the pair in tandem, as "usually one tornado weakens and shrinks in such a situation." As of 8 p.m. Monday, one week after the storm, Pilger was re-opened to residents.
Τρίτη 24 Ιουνίου 2014
Οι Έλληνες που τα Βάζουν με τους Πειρατές στη Σομαλία
Οι Έλληνες που τα Βάζουν με τους Πειρατές στη Σομαλία
Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Πάνου Μωραΐτη.
Χρειάστηκαν αρκετές μέρες για να κανονίσουμε αυτή τη συνάντηση. Οι ιδιωτικοί ένοπλοι φρουροί που συνοδεύουν τα εμπορικά πλοία, προσφέροντας προστασία κατά των πειρατών, συνήθως παρουσιάζονται σαν εν δυνάμει δολοφόνοι. Αυτή είναι και η αιτία που δύσκολα θα σου μιλήσουν.
«Είναι δύσκολο να καταλάβεις τις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε εκεί κάτω», μου λέει ένας πρώην ένοπλος φρουρός ο οποίος δέχτηκε να μου μιλήσει ανώνυμα. «Ο δικός μας ρόλος είναι καθαρά αποτρεπτικός. Το όπλο δεν το έχεις για να σκοτώσεις, αλλά για να προστεύσεις το πλήρωμα και το φορτίο. Δεν χρειάζεται να είσαι υπερβολικά σκληραγωγημένος, άμα είσαι εκπαιδευμένος κομάντο, μπαίνεις στο νόημα εύκολα. Το οικονομικό κίνητρο υπάρχει, όμως αυτό υπάρχει σε όλες τις δουλειές».
Πώς αντιμετωπίζουν το θέμα αυτό όμως οι εταιρείες ναυτιλιακής ασφάλειας; Επικοινωνώ με τον Πάνο Μωραΐτη, διευθυντή στην Aspida Maritime, μία από τις πρώτες εταιρίες στον κόσμο που ασχολήθηκε με τον τομέα αυτόν. Στο τηλέφωνο είναι διστακτικός. «Ό,τι σχετικό άρθρο έχω δει, δίνει την εικόνα ότι ο ένοπλος φρουρός που ανεβαίνει στα εμπορικά πλοία στη Σομαλία είναι μισθοφόρος. Ή, ότι πρόκειται για κάποιον κακομοίρη Έλληνα, που εν μέσω κρίσης και απουσία επιλογών, αναγκάζεται να μπαρκάρει για να πολεμήσει τους Σομαλούς πειρατές, βάζοντας τη ζωή του σε κίνδυνο. Αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι», μου λέει.«Θέλω να μου εξηγήσεις πώς είναι», του ζητώ.
Το επόμενο πρωί τον συναντώ στο γραφείο του στην Γλυφάδα. Μου ξεκαθαρίζει ότι θα μιλήσουμε βασικά για την πειρατεία στα νερά του Ινδικού ωκεανού, λόγω της συχνότητας των περιστατικών εκεί κυρίως στα τέλη του 2008, αλλά και της ιδιομορφίας του τρόπου εκτέλεσής της, γεγονός που έκανε την παρουσία ενόπλων φρουρών στο πλοίο απαραίτητη.
«Πριν το 2008 δεν υπήρχε πειρατεία;» τον ρωτώ. «Σαφώς και υπήρχε», μου απαντά. «Ήδη, από τα τέλη του ’90, έχουμε καταγεγραμμένα περιστατικά, με απαγωγές και απαιτούμενα λύτρα, όπως γίνεται και σήμερα, αλλά τα ποσά ήταν πολύ μικρότερα τότε». Οι πειρατές της Σομαλίας όμως, ήταν οι πρώτοι οι οποίοι επιχείρησαν να επιβιβαστούν σε εμπορικά πλοία ενώ αυτά βρίσκονταν εν κινήσει και να κάνουν κατάληψη, κρατώντας το πλήρωμα αιχμάλωτο έναντι αντίτιμου.
Photo via VICE/Katelyn Partlow
Yπάρχουν πολλών ειδών πειρατείες, συνεχίζει ο Πάνος. Αλλιώς γίνεται στον Νίγηρα και διαφορετικά επιτίθενται στον Ινδικό ωκεανό οι Σομαλοί, ή στο Στενό της Μάλακκας, κοντά στις ακτές της Μαλαισίας και της Ινδονησίας, και γενικότερα στην νοτιοανατολική Ασία όπου αρκετα τπεριστατικά γίνονται έξω από λιμάνια. «Ως περιοχή υψηλού κινδύνου πλέον ορίζεται η περιοχή από το Σουέζ μέχρι τον Κόλπο του Ομάν, δηλαδή με το που περάσει ένα πλοίο τη διώρυγα και βγει έξω απ’ τα Αραβικά Εμιράτα και προς το νότο μέχρι το βόρειο άκρο της Μαδαγασκαρης», μου λέει.
Η περιοχή υψηλού κινδύνου. Τα κόκκινα εκπροσωπούν πειρατικές επιθέσεις οι οποίες έληξαν με την απόσπαση λύτρων, ενώ τα κίτρινα δείχνουν τις απλές απόπειρες από το 2007 έως το 2011.
Η σομαλική πειρατεία ξεκίνησε όταν ξένοι με πολλά αλιευτικά πλοία, μπήκαν στα χωρικά ύδατα της Σομαλίας. Παραδοσιακά η αλιεία ήταν ο τρόπος επιβίωσης των Σομαλών. Αφού δεν υπήρχε οργανωμένο κράτος και δεν υπήρχε ακτοφυλακή, οι ψαράδες άρχισαν να σχηματίζουν ένοπλες ομάδες για να τους εμποδίζουν. Σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ, η πειρατεία προκλήθηκε εν μέρει από την παράνομη αλιεία αλλά και από την ριψη τοξικών αποβλήτων στα σομαλικά ύδατα από ξένα πλοία, με αποτέλεσμα οι Σομαλοί να μην μπορούν να ψαρέψουν.
Οι πρώτοι ένοπλοι φρουροί ανέβηκαν επάνω σε πλοία το 2009. Πριν από αυτό, τα ταξίδια ήταν «άοπλα», διότι δεν υπήρχε οργανωμένη σομαλική επίθεση στο βαθμό που υπάρχει σήμερα και διότι οι περισσότερες εταιρείες δεν είχαν τα κεφάλαια και την γνώση για το πώς να αποκτήσουν νόμιμα όπλα.
«Εμείς δεν έχουμε κάνει άοπλα ταξίδια από το 2011. Η Ελλάδα επιτρέπει στα πλοία με ελληνική σημαία να έχουν ένοπλους φρουρούς, μετά από συνθέτη διαδικασία, αλλά δεν υπάρχει κάποιο νομοθετικό πλαίσιο που να ορίζει τι πρέπει να έχει μία εταιρεία ναυτιλιακής ασφάλειας (PMSC) για να ιδρυθεί στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν αμιγώς Ελληνικοί PMSCs. Το ζήτημα της οπλοφορίας είναι σύνθετο, διότι αρχικά πρέπει να βρεθεί ένας νόμιμος προμηθευτής όπλων, ο οποίος με όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες και τα έγγραφα, να κάνει εξαγωγή, εισαγωγή και πώληση όπλων. Η αγορά το 2011 ήταν πολύ επισφαλής, διότι κάποιες εταιρείες αγόραζαν όπλα, ένας θεός ξέρει από πού και τα διοχέτευαν στη θάλασσα, το οποίο είναι άκρως παράνομο».
Photo via VICE/Katelyn Partlow
Σήμερα υπάρχουν 200 με 300 εταιρίες στον κόσμο, εκ των οποίων γύρω στις 80 είναι ελληνικών συμφερόντων. «Κάποτε η αγορά ήταν ξέφραγο αμπέλι, χωρίς να σημαίνει ότι και τώρα δεν υπάρχει κάποια χαλαρότητα στο χώρο μας. Απλά, ο πήχης για να είσαι 100% νόμιμος είναι ψηλά πλέον σε σχέση με αυτό που ήταν διότι η γραφειοκρατία έχει αυξηθεί πάρα πολύ. Πόλλες φορές έχω παρομοιάσει την δουλειά μας», μου λέει χαριτολογώντας ο Πάνος, «με το φαινόμενο του βίντεο κλαμπ και πιο πρόσφατα των σουβλατζίδικων. Το κάνει ένας και τρέχουν όλοι».
Είμαι περίεργη να μάθω αν αληθεύει η άποψη ότι ο ένοπλος φρουρός είναι μισφοφόρος. «Δεν ξέρουμε καταρχήν τι σημαίνει μισθοφόρος. Ο μισθοφόρος είναι κάποιος που πληρώνεται για να δρασει ως επιθετική δύναμη ή να είναι μέρος μιας επιθετικής δύναμης», μου απαντά ο Πάνος. «Από την άλλη, αυτός που έχει πάει κατά κύριο λόγο, συμβουλευτικά, για να βοηθήσει δηλαδή το ασφαλές πέρασμα ενός πλοίου από μια περιοχή κινδύνου και δρα μόνο αποτρεπτικά και αμυντικά, δεν είναι μισθοφόρος. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που θα ήθελαν να μπουν σε αυτή τη δουλειά διότι φαντασιώνονται ότι θα προσγειωθούν με αλεξίπτωτα στη Σομαλία και θα αρχίσουν να σκοτώνουν κόσμο. Είναι άτομα με την φαντασίωση του υπέρ-κομάντο. Εμείς τους αποκαλούμε ‘weekend warriors’. Έχουν φαντασιώσεις πολέμου, επειδή όταν ήταν μικροί, είδαν το Ράμπο κι έβαζαν κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά. Αλλά αυτή είναι μια διεστραμμένη φαντασίωση η οποία δεν έχει καμμία θέση στη δουλειά μας».
Σύμφωνα με τον Δρ. Κωνσταντίνο Περρωτή, πρώην βατραχάνθρωπο και Δόκτορα Ψυχολογίας, οι επαγγελματίες ένοπλοι φρουροί πρέπει να έχουν πολύ χαμηλά επίπεδα στρες, κανένα σημάδι κατάθλιψης ή τρωτότητας, έτσι ώστε, σε ένα πολύ επικίνδυνο περιστατικό, να μην χάσουν τον έλεγχο. Πρέπει να είναι σοβαροί επαγγελματίες, να έχουν πειθαρχία, κίνητρο και φιλοδοξίες. Να είναι άνθρωποι καριέρας, να έχουν πολλά χρόνια στον χώρο, είτε στο στρατό είτε στις ειδικές δυνάμεις είτε σε εδαφική ασφάλεια. Αυτοί οι άνθρωποι θα βρεθούν για πολύ καιρό πάνω σε κάποιο πλοίο και είναι πολύ πιθανό να πρέπει να χρησιμοποιήσουν όπλα σε μια δύσκολη κατάσταση.
Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση του Πάνου Μωραΐτη.
Ο Κωνσταντίνος Περρωτής υποβάλλει τους υποψήφιους επαγγελματίες ένοπλους φρουρούς σε διαδικασία εκτεταμένου ψυχογραφήματος προκειμένου να αξιολογήσει την ετοιμότητά του. Ο ίδιος είχε κατέβει στη Σομαλία παλαιότερα όταν τα ταξίδια ακόμα ήταν άοπλα. «Δεν έχω βρεθεί σε κάποιο πολύ βίαιο περιστατικό. Οι συνθήκες τότε ήταν ακόμα πιο δύσκολες και δεν υπήρχε συγκεκριμένη τακτική που έπρεπε να ακολουθήσεις. Σήμερα όμως έχουμε επαγγελματίες που γνωρίζουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν». Τον ρωτώ την γνώμη του για τις εταιρείες που ασχολούνται με το αντικείμενο στην Ελλάδα. «Υπάρχουν και κάποιες που είναι ‘τυχοδιωκτικές’, που προσλαμβάνουν προσωπικό που δεν βρήσκει δουλειά αλλού εύκολα και που δεν έχει σωστή προετοιμασία. Όταν κάποιος δεν είναι επαγγελματίας και μπει σε αυτή τη δουλειά με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, θέτει σε κίνδυνο τόσο τον ίδιο όσο και το πλήρωμα το οποίο έχει κληθεί να προστατεύσει. Η παρουσία σωστών επαγγελματιών αποδείχθηκε 100% αποτελεσματική και αποτελεί τον έναν από τους δύο λόγους που μειώθηκαν τα περιστατικά πειρατείας. Ο άλλος είναι η ύπαρξη των ‘coalition forces’, των ναυτικών δυνάμεων στην περιοχή, οι οποίες εμποδίζουν τους πειρατές να βγουν έξω από την ακτογραμμή της Σομαλίας. Απόπειρες πειρατείας εξακολουθούν να γίνονται, όμως οι πειρατές όταν ξέρουν ότι υπάρχουν όπλα πάνω σε ένα καράβι, συνήθως φοβούνται και φεύγουν», μου λέει.
Λίγο αργότερα, συναντώ την Ηρώ Θεοφανίδη, εκπρόσωπο της εταιρείας ναυτιλιακής ασφάλειαςUNICS και μία από τις λίγες γυναίκες που δραστηροποιούνται στον χώρο. Ο πατέρας της,Ιωάννης Θεοφανίδης ή αλλιώς ο πατέρας των βατραχανθρώπων, ήταν ο άνθρωπος που δημιούργησε την πιο δυνατή Μονάδα Υποβρύχιων Καταστροφών και εκείνος που έφτιαξε τις πρώτες μεθόδους πειρατικής ενέργειας, της επιβίβασης επί των πλοίων, δηλαδή ό,τι ακριβώς κάνουν οι πειρατές. Της ζητώ να μου δώσει την δική της εικόνα για τις εταιρείες ναυτικής ασφάλειας στην Ελλάδα. «Η πίττα είναι μεγάλη και υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός. Είναι επιλογή του καθενός το πώς θα κάνει τη δουλειά του, όμως αν συμβεί κάτι στην θάλασσα πρέπει να ξέρει να το διαχειριστεί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχει το κατάλληλο άτομο στην κατάλληλη θέση. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να έχουν σωστή αντίληψη της θάλασσας και να μπορούν να χειριστούν οπλισμό. Ο σκοπός των ενόπλων είναι να διασφαλίσουν την ασφάλεια του πλοίου, του πληρώματος, του φορτίου και την περιουσία του πλοιοκτήτη. Στη UNICS χρησιμοποιούμε πρώην βατραχανθρώπους και καταδρομείς, οι οποίοι έχουν υπάρξει “πειρατές”, για να ασκήσουν το επάγγελμα του “αντιπειρατή”. Διότι οι βατραχάνθρωποι είναι οι πλέον κατάλληλοι να κάνουν αυτή τη δουλειά και κυρίως, όπως έλεγε ο πατέρας μου, είναι “θαλάσσια ζώα”».
Photo via VICE/Katelyn Partlow
Ο Πάνος και η Ηρώ μου ξεκαθαρίσαν ότι οι πειρατές δεν έχουν καμμία σχέση με τρομοκράτες, αν και ορισμένοι θεωρούν ότι συνδέονται με την Αλ Σαμπάμπ, παρακλάδι της Αλ Κάιντα και την πιο θανατηφόρα τρομοκρατική οργάνωση της Ανατολικής Αφρικής. Σύμφωνα και με άρθρο που είχε δημοσιεύσει παλιότερα το Reuters, υπάρχουν υπόνοιες συνεργασίας χωρίς να υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να το αποδυκνείουν.
«Γιατί να είναι τρομοκρατία, όμως, το να επιτεθείς σε μία ιδιωτική επιχείρηση, προκειμένου να βγάλεις κάποιο κέρδος; Είναι κλοπή και είναι απαγωγή. Δεν φοράνε εκρηκτικά για να ανεβαίνουν στο βαπόρι και το ανατινάξουν. Τους ενδιαφέρει καθαρά το κέρδος. Θέλουν το βαπόρι, να το κυριέψουν, να πάρουν τα λεφτά και μετά δρόμο. Εμπορική συναλλαγή».
Λίγες μέρες αργότερα επικοινωνώ με στέλεχος ναυτιλιακής ασφαλιστικής εταιρείας το οποίο μου μιλάει για το θέμα αυτό με την προϋπόθεση ότι θα διατηρήσω την ανωνυμία του. «Είναι σημαντικό να καταλάβεις γιατί τους λένε πειρατές και όχι τρομοκράτες», μου λέει. «Ένας εφοπλιστής μπορεί αυτή τη στιγμή να αγοράσει μια ασφάλεια η οποία θα πληρώσει τα λύτρα που θα ζητήσουν οι απαγωγείς. Ο ΟΗΕ και οι ΗΠΑ απαγορεύουν όμως οποιαδήποτε οικονομική συναλλαγή με τρομοκράτες. Κατά συνέπεια, αν θεωρούνταν τρομοκράτες δεν θα μπορούσε να υπάρξει οποιαδήποτε συναλλαγή μαζί τους».
«Η πληρωμή των λύτρων», συνεχίζει η πηγή μου, «δεν μπορεί να γίνει νόμιμα έτσι κι αλλιώς, διότι πρόκειται, επί της ουσίας, για μια παράνομη συναλλαγή. Όλες αυτές οι χώρες από τις οποίες πρέπει να περάσουν τα λεφτά έχουν νομικά εμπόδια στο να συμβεί κάτι τέτοιο. Οπότε ειναι λογικό να ακολουθούνται παράτυποι δρόμοι». «Συνήθως πώς πληρώνονται τα λυτρά;», ρωτώ. «Ανεβάζουν τα λεφτά στο αεροπλάνο πετάνε πάνω από το μέρος που βρίσκεται το πλοίο μαζί με τους πειρατές, τα πετάνε κοντά τους στην επιφάνεια της θάλασσας μαζί με μετρητές χρημάτων για να επισπευσθεί η διαδικασία».
Οι πειρατές, πάντως, σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε το Γερμανικό Οικονομικό Ινστιτούτο στο Βερολίνο (DIW), δεν είναι σίγουρο ότι λειτουργούν μόνοι τους. Μερικοί τοπικοί επιχειρηματίες, καθώς και αξιωματούχοι στην Πούντλαντ -αυτόνομη περιοχή της βορειοανατολικής Σομαλίας- φαίνεται ότι βρίσκονται πίσω από την πειρατεία. «Η πειρατεία δεν είναι μόνο μια προσοδοφόρα επιχείρηση για τους Σομαλούς», σημειώνει η έρευνα, «χάρη στην πειρατεία έχουν αυξηθεί δραστικά τα ασφάλιστρα, με αποτέλεσμα οι ναυτιλιακές ασφαλιστικές εταιρείες να έχουν τεράστια κέρδη, γεγονός το οποίο ευνοεί την συνέχιση της πειρατείας».
Η πειρατεία όμως πλέον έχει μειωθεί. Το 2013 έγιναν 9 επιθέσεις σε πλοία χωρίς επιτυχία όμως. Απόπειρες εξακολουθούν να γίνονται συνέχεια, αλλά η παρουσία των ενόπλων φρουρών αποτρέπει όλο και περισσότερο τους επίδοξους καταληψιες. Για πολλούς από τους Σομαλούς όμως ο πειρατής εξακολουθεί να θεωρείται ο ήρωας που πήρε το νόμο στα χέρια του απέναντι στις ξένες επεμβάσεις. Το πρόβλημα οπωσδήποτε δεν έχει λυθεί. Ο ένοπλος φρουρός αντιμετωπίζει τις συνέπειες και όχι τη ρίζα του πρόβληματος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)