ΥΜΝΟΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ.

Άξιον εστί, μεγαλύνειν Σε τον ζωοδότην, τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.

Άξιον εστί, μεγαλύνειν Σε των πάντων κτίστην, σοις γαρ τοις παθήμασιν έχομεν την απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς.


Όμμα το γλυκύ και τα χείλη σου πώς μύσσω, Λόγε;
Πώς νεκροπρεπώς δέ κηδεύσω Σε; Ανεβόα, μετά φρίκης, Ιωσήφ!


Ώσπερ πελεκάν, τετρωμένος την πλευράν σου, Λόγε, σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικοίς αυτοίς κρουνούς.


Έκλαιε πικρώς η πανάφθορος μήτηρ σου, Λόγε, ότε εν τω τάφω εώρακε Σε, τον άφραστον και άναρχον Θεόν.


Ύμνοις σου, Χριστέ, νυν την σταύρωσιν και την ταφήν σου, άπαντες πιστοί εκθειάζομεν, οι θανάτου λυτρωθέντες Ση ταφή.

            

               
Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου και ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην. Έθηκαν επί την κεφαλήν μου στέφανον εξ ακανθών. Και επί την δεξιάν μου χείρα έδωκαν κάλαμον, ίνα συντρίψω αυτούς, ως σκεύη κεραμέως.

            

Η ζωή εν τάφω
κατετέθης, Χριστέ,
και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σήν.


Η ζωή πώς θνήσκεις;
πώς και τάφω οικείς;
του θανάτου το βασίλειον λύεις δε
και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.


Μεγαλύνομέν σε,
Ιησού Βασιλεύ,
και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου,
δι' ων έσωσας ημάς εκ της φθοράς.


Μέτρα γής ο στήσας,
εν σμικρώ κατοικείς,
Ιησού Παμβασιλεύ, τάφω σήμερον,
εκ μνημάτων τους θανόντας ανιστών.


Ο Δεσπότης πάντων
καθοράται νεκρός,
και εν μνήματι κενώ κατατίθεται,
ο κενώσας τα μνημεία των νεκρών.


Ως εκ κρήνης μίας,
τον διπλούν ποταμόν,
της πλευράς σου προχεούσης, αρδόμενοι,
την αθάνατον καρπούμεθα Ζωήν.


Ο ωραίος κάλλει
παρά πάντας βροτούς,
ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται,
ο την φύσιν ωραΐσας του παντός.


Ιησού, γλυκύ μοι,
και σωτήριον φως,
τάφω πώς εν σκοτεινώ κατακέκρυψαι,
ο αφάτου και αρρήτου ανοχής!


Ως βροτός μεν θνήσκεις,
εκουσίως, Σωτήρ,
ως Θεός δε τους νεκρούς εξανέστησας,
εκ μνημάτων και βυθού αμαρτιών.


Απορεί και φύσις,
νοερά και πληθύς,
η ασώματος, Χριστέ, το μυστήριον
της αφράστου και αρρήτου σου ταφής.


Ώ θαυμάτων ξένων!
Ω πραγμάτων καινών!
Ο πνοής μοι χορηγός άπνους φέρεται,
κηδευόμενος χερσί του Ιωσήφ.


Εκ φθοράς ανέβη η ζωή μου, Σωτήρ,
σου θανόντας και νεκροίς
προσφοιτήσαντος και συνθλάσαντος
του Άδου τους μοχλούς.


Ως φωτός λυχνία
νυν η σάρξ του Θεού,
υπό γην ως υπό μόδιον κρύπτεται
και διώκει τον εν Άδη σκοτασμόν.


Υπό γην εκρύβης,
ώσπερ ήλιος νυν,
και νυκτί τη του θανάτου κεκάλυψαι,
αλλ' ανάτειλον φαιδρότερον, Σωτήρ.


Επί γης κατήλθες,
ίνα σώσης Αδάμ,
και εν γη μή ευρηκώς τούτον, Δέσποτα,
μέχρις Άδου κατελήλυθας ζητών.


Ώσπερ σίτου κόκκος,
υποδύς κόλπους γης,
τον πολύχουν αποδέδωκας άσταχυν,
αναστήσας τους βροτούς τους εξ Αδάμ.


Ως ηλίου δίσκον
η σελήνη, Σωτήρ,
αποκρύπτει, και Σε τάφος νυν έκρυψεν,

εκλιπόντα τω θανάτω συ

             

             

             

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!