NASA is tracking a gargantuan iceberg, escaped from Antarctica
NASA has been tracking the huge iceberg B31, which broke away from Antarctica’s Pine Island Glacier in November 2013. Now, though, southern winter is coming.
B31 is a huge ice island, currently floating in the Amundsen Sea. The 20-mile (33 kilometer) by 12 mile (20 kilometer) iceberg is expected to pass into the Southern Ocean soon. Image via Jeff Schmaltz, LANCE/EOSDIS Rapid Response.
NASA is tracking an iceberg – an ice island, really – 240 square miles (over 600 square kilometers). That’s in contrast to about 23 square miles for New York’s Manhattan Island. Scientists have labeled this iceberg as B31. It separated from the front of Antarctica’s Pine Island Glacier last November and began a journey across Pine Island Bay, a basin of the Amundsen Sea. It’ll likely be swept up soon in the swift currents of the Southern Ocean, and it will soon be hard to track visually because the Antarctic is heading into winter darkness for the coming six months.
The significance of this large iceberg is still being sorted out, NASA says. Kelly Brunt, a glaciologist at NASA’s Goddard Space Flight Center, noted:
Iceberg calving is a very normal process. However, the detachment rift, or crack, that created this iceberg was well upstream of the 30-year average calving front of Pine Island Glacier, so this a region that warrants monitoring.
Large icebergs like this one pose a danger to ships. Our modern shipboard technologies – radar and warning systems – can’t always prevent accidents. For example, in 2007, the MS Explorer, an Antarctic cruise ship, sank after striking an iceberg near the South Shetland Islands. Read more at CBS News.
The ice island B31 broke away from Pine Island Glacier in early November 2013. Scientists say that while it lost some mass very early on in its life as a floating iceberg, it has remained pretty much the same shape since early December. As of April 11, 2014, the U.S. National Ice Center (NIC) reported that the iceberg is 33 kilometers long and 20 kilometers wide (18 by 11 nautical miles).
Over the course of five months in Antarctic spring and summer, NASA has been using both its Terra and Aqua satellites to capture images of the massive floating ice chunk. One of the scientists involved, Grant Bigg of the University of Sheffield, said, “We are doing some research on local ocean currents to try to explain the motion properly. It has been surprising how there have been periods of almost no motion, interspersed with rapid flow. There were a couple of occasions early on when there might have been partial grounding or collisions with the seafloor, as B31 bounced from one side of the Bay to the other.”
In the coming months, B31 is expected to leave the Amundsen Bay and enter the waters of the Southern Ocean. Since southern winter is approaching, bringing day-long darkness to that part of the world, and the iceberg will be harder to track visually.
Bottom line: NASA is tracking the huge iceberg B31, which broke away from Antarctica’s Pine Island Glacier in November 2013. Winter is now approaching in the southern part of the world, and thus the iceberg – which is about six times the size of Manhattan Island, and perhaps 500 meters thick – will soon be hard to track visually.
BEE dancer Sara Mapelli gyrates gracefully while covered in THOUSANDS of honey-bees. The artist began dancing with bees in 2001 as an art performance sporting a "bee-blouse" made of 12,000 bees. The 44-year-old has been stung multiple times while dancing, but thinks of it as a type of healing. Using a special pheromone oil that is equivalent to the scent of 100 queen bees, Sara lures the insects onto her bare skin for about two hours at a time.
The Obama administration has to learn that foreign policy by remote control won't work.
Drone proliferation is a valid concern.
U.S. use of armed drone strikes, principally to combat terrorism, has increased steadily in recent years. The defense and intelligence communities defend drones as effective antiterrorism tools. They are accepted by some U.S. allies, and even public opinion in some measures, for the same reason. However, concerns over the legality, and ultimately the ethics, of lethal U.S. drone strikes are very real. Scholars at the New America Foundation are among those attempting to codify the number of drone strikes and push the Obama administration to set clearer guidelines for their use.
In and article in the current issue of Foreign Affairs – “The Next Drone Wars: Preparing for Proliferation” – Sarah Kreps and Micah Zenko argue that armed drones are here to stay and urge the U.S. to lead the establishment of international standards governing their use. Short of that, the authors fear both steady growth in the number of armed drone operations and a lowering of the threshold for drone strikes. More countries will employ more armed drones for more reasons, to the detriment of global stability.
The need for global standards on drones is real, but there are more obstacles to it than the authors discuss. While Kreps and Zenko articulate the “hard power” consequences of growing drone use, there are “soft power” consequences for the way American foreign policy is perceived abroad. These consequences are no less real for being less quantifiable.
Kreps and Zenko argue for the U.S. to lead the establishment of international controls on drones, informed in part by past agreements governing ballistic missiles. Recent experience shows, however, that the biggest barriers to U.S. leadership on such an agreement may be internal, emerging from two branches of the U.S. government. First, that the Obama administration’s stance on drone use has hewed closely to that of the Bush administration demonstrates how the executive branch – Republican or Democratic – will fight to maintain flexibility in the use of force. Drones are merely the most recent example of that long-term strategic trend. Second, the U.S. Senate has been reluctant to engage in treaties or international agreements in many areas, from crucial nonmilitary topics like climate change to strategic ones like maritime law. To lead on drone standards, it is likely that the White House would not only have to surrender some of its own autonomy over their use, but expend political capital to convince Congress of the need for international controls.
America’s drone use has a “soft power” impact as well. Many diplomats have argued that U.S. embassies, responding to real security pressures, have been so heavily defended that they resemble not outposts of an allied country but fortresses in enemy territory. This tangible distancing is driven by safety concerns, but it has ramifications. It creates an atmosphere of foreign policy conducted at a remove. The use of remote-controlled armaments like drones furthers this trend. Paul Brinkley, a former senior Defense Department official who ran civilian economic development efforts in Iraq and Afghanistan, in his recent memoir War Front to Store Front, discusses how the use of body armor created a similar phenomenon – those executing U.S. foreign policy keeping their distance when engaging abroad:
We were there to help the citizens of Baghdad. Our soldiers were combatants; they had every reason to wear armor. But as civilians, we were there to build trust, to engage. Instead, we looked like astronauts exiting our spacecraft, wrapped in layers of protective gear to walk among the aliens.
It’s an imperfect analogy. Armored drones are combat technology; they are not engaged in community development. Outwardly, however, they are the airborne and unmanned equivalent of Brinkley description of body armor: technology that allows the U.S. to pursue its foreign policy goals at a remove – to engage, to paraphrase Brinkley, but at a safe distance.
Kreps and Zenko are rightfully concerned about drone proliferation. The White House and Senate may be the biggest obstacles to their goal of U.S. leadership toward international governance of their use. Ultimately, how the U.S. executes its foreign policy is as important as the policy itself. Kreps and Zenko point to the dangers of policy by remote control.
Ο ναός και τάφος του Αγίου Γεωργίου στην Λήδα (ΦΩΤΟ)
Από agiosgeorgios57.blogspot.gr
Ο ναός του Αγίου Γεωργίου μαρτυρεί την ακμή του Χριστιανισμού στη Λύδδα, που ήταν επισκοπή και μετέπειτα αρχιεπισκοπή. Σήμερα υπάρχει (τιτουλάριος) αρχιεπίσκοπος Λύδδης, που διαμένει στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Στη Λύδδα διαμένει ο ηγούμενος της Μονής.
Μέχρι σήμερα επικρατούσε η γνώμη ότι η Λύδδα είχε κτιστεί από τη φυλή του Βενιαμίν, αλλά από πρόσφατες αρχαιολογικές ανασκαφές αποδεικνύεται ότι η Λύδδα είναι κτισμένη από τους Αιγυπτίους. Οι Εβραίοι την ονομάζουν Λοντ (LOD) και οι Άραβες Λιντ (LID). Ο Δημήτριος Νικάτωρ απέσπασε την Λύδδα από τη Σαμάρεια και την κατέταξε στην Ιουδαία. Μετά το θάνατο του Ιουλίου Καίσαρος, ο Ρωμαίος Ανθύπατος Κάσσιος, αφού τυράννησε για αρκετό χρόνο τους κατοίκους της Παλαιστίνης πούλησε τους κατοίκους της Λύδδας ως δούλους, αυτοί όμως δεν άργησαν να απελευθερωθούν και να επανέλθουν στην πόλη τους, κατόπιν διατάγματος του Αντωνίου. Η Καινή Διαθήκη αναφέρει το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού Αινέα στη Λύδδα από τον Απόστολο Πέτρο (Πράξ. θ' 32-35). Μετά το Χριστό ο Ρωμαίος Ανθύπατος Κέστιος Γάλλος πέρασε από τη Λύδδα και την κατεδάφισε αλλά μετά λίγο χρόνο η πόλη επανήλθε στην πρώτη της κατάσταση, όπως φαίνεται, επειδή στη μεταγενέστερη Ιουδαία γίνεται έδρα τοπάρχου, που παραδόθηκε. Καθώς πολλές πόλεις επί Ρωμαϊκής κυριαρχίας μετονομάστηκαν, έτσι και η λύδδα πήρε το όνομα Διόσπολις, προς τιμή του Δία. Και το όνομα υπάρχει στα νομίσματα, που χαράχθηκαν επί Σεπτιμίου Σεβήρου και Καρακάλλα. Η Λύδδα των πρώτων Χριστιανικών αιώνων ήταν έδρα επισκόπου υπό το Μητροπολίτη Καισαρείας, αλλά έπειτα έγινε Αρχιεπισκοπή. Στη Λύδδα έγινε η σύνοδος κατά του Πελαγίου, το 415, που έλεγε ότι ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί με τα έργα του, χωρίς να έχει ανάγκη της θείας χάριτος.
Ποιος έκτισε το ναό του Αγίου Γεωργίου δε γνωρίζουμεν ακριβώς, επειδή δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες. Άλλοι αναφέρουν ως κτίτορα το Μέγα Κωνσταντίνο, κυρίως οι συναξαριστές, και άλλοι τον Ιουστινιανό. Ο επίσκοπος Τύρου, Γουλιέλμος, λέγει ότι ο ναός κτίστηκε από τον Ιουστινιανό, αλλά ο ιστορικός Προκόπιος, που έγραψε περί των κτισμάτων του Ιουστινιανού, δεν αναφέρει τίποτα. Στους πρώτους πάντως χριστιανικούς αυτούς αιώνες πήρε η Λύδδα και το όνομα Γεωργιούπολις προς τιμή του Αγίου, και όπως αναφέρουν οι συναξαριστές, στις 3 Νοεμβρίου, έγιναν τα εγκαίνια του ναού.
Επί Χοσρόη, το 614 μ.Χ., ο ναός του Αγίου Γεωργίου δεν έπαθε καμμιά καταστροφή, επειδή οι Πέρσες περιορίστηκαν να φθάσουν μέχρι την Ιερουσαλήμ. Επί Μουσουλμανικής κυριαρχίας, τον 8ον αι., ο Σουλεϊμάν, ο υιός του Χαλίφη Αβδού Ελ Μάλεκ, κατεδάφισε τη Λύδδα αλλά το ναό του Αγίου Γεωργίου τον άφησε ανέπαφο, επειδή οι Μωαμεθανοί σέβονται τον Άγιο και του έχουν δώσει το όνομα Χάντερ (HADER), που σημαίνει πράσινος.
Επί Χαλίφου Χάκεμ, το 1010 μ.Χ., ξέσπασε διωγμός κατά των Χριστιανών, και καταστράφηκε ο ναός της Λύδδας, αλλά πριν την έλευση των Σταυροφόρων τον ανακαίνισε κατ' άλλους ο Κωνσταντίνος ο Μονομάχος ή οι εντόπιοι με τη βοήθεια των Βυζαντινών και κατ' άλλους ο Στέφανος της Ουγγαρίας. Αναφέρεται ότι μετά την καταστροφή του Χάκεμ και την ανακαίνιση του ναού, έγινε άλλη μία καταστροφή από τους Μωαμεθανούς στο ναό, και τον ανακαίνισαν οι Σταυροφόροι. Αλλά αυτό δεν ισχύει απόλυτα, επειδή μετά τη μάχη της Αντιοχείας, οι σταυροφόροι ήλθαν στη Λύδδα για να προσκυνήσουν και να ευχαριστήσουν τον Άγιο Γεώργιο, που τους βοήθησε. Εκεί βρήκαν μεγαλοπρεπή ναό, όπως αναφέρουν οι ιστορικοί της εποχής εκείνης. Μόνο ο Γουλιέλμος, αρχηγός των Σταυροφόρων, αναφέρει ότι λίγο πριν την έλευση των Σταυροφόρων, οι Μωαμεθανοί κατέστρεψαν το ναό, αλλά αυτό αντιφάσκει με τα προαναφερθέντα. Σε όλη την διάρκεια του Σταυροφοριακού βασιλείου η Λύδδα καθώς και άλλες πόλεις ήταν υπό τους Σταυροφόρους.
Το Λατινικό Πατριαρχείο στην Ιερουσαλήμ κατά τα πρώτα έτη της επικρατήσεως των Σταυροφόρων, απετελείτο από την Ιερουσαλήμ, την Ιόππη (Γιάφφα), και τη Λύδδα. Ο Ιωάννης ο Φωκάς, το 1185, ήλθε στη Λύδδα και γράφει για το ναό του Αγίου Γεωργίου ότι κάτω από την Αγία Τράπεζα ήταν ο τάφος του Αγίου, όπως του είπαν οι κληρικοί του ναού. Ο Λατίνος επίσκοπος έβγαλε τις πλάκες του ναού και βρήκε το σπήλαιο, που ήταν ο τάφος του Αγίου Γεωργίου, αφού προηγουμένως ο τάφος δεν φαινόταν και οι προσκυνητές προσκυνούσαν μαρμάρινο στόμιο. Δύο άνθρωποι προσπάθησαν να σηκώσουν την πλάκα του τάφου, αλλά βγήκε φωτιά, που άφησε τον ένα ημικαή και τον άλλο πεθαμένο.
Μετά τη μάχη της Χαττήν, η Λύδδα καθώς και άλλες πόλεις, ήλθαν στα χέρια των Μωαμεθανών, με αρχηγό τον Σαλαχεντίν, οι οποίοι κατέστρεψαν το ναό του Αγίου Γεωργίου. Το 1191 μ.Χ., το ίδιο έτος της καταστροφής, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος κατέλαβε ξανά τη Λύδδα, και επισκεύασε το ναό και ήλθε σε συνθηκολόγηση με τον αρχηγό των Μωαμεθανών, Σαλαχεντίν, αλλά η συνθήκη δεν κράτησε πολύ, επειδή το 1291 οι Σαρακηνοί έδιωξαν τους Σταυροφόρους από την Παλαιστίνη και κατέστρεψαν το ναό του Αγίου Γεωργίου της Λύδδας.
Ο ναός του Αγίου Γεωργίου έμεινε κατεστραμμένος έως το 1349 μ.Χ., οπότε ο αυτοκράτορας Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Κατακουζηνός, έστειλε πρέσβεις στο Σουλτάνο της Αιγύπτου, Νασρεντίν Χασάν Ίμπιν Ελ Νάσσερ, για την ανακαίνιση των ιερών προσκυνημάτων της Παλαιστίνης, όπως και ανακαινίσθηκαν. Το 1442, ξέσπασε διωγμός κατά των Χριστιανών της Παλαιστίνης επί Σουλτάνου της Αιγύπτου Αλ Μαλέκου Ντάχερ Τζάκμακ, που κατέστρεψε το ναό και το δυτικό μέρος το μετέτρεψε σε τζαμί. Τότε επίσης πρέπει να πήρε και το παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, και χρησιμοποίησε πέτρες της Εκκλησίας για την κατασκευή της γέφυρας του Ντάχερ.
Όπως φαίνεται από την Ιστορία της Εκκλησίας Ιεροσολύμων, ο ναός του Αγίου Γεωργίου ανακαινίστηκε μετά το 1517 επί Σουλτάνου Σελήμ του Α', που έδιωξε τους Μαμελούκους και έδωσε ελευθερία για την εξάσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων στους Χριστιανούς. Για την τελευταία καταστροφή του ναού του Αγίου Γεωργίου δεν έχουμε ακριβή στοιχεία, αλλά υπάρχουν δύο πιθανότητες. Η πρώτη είναι ότι στις αρχές του 19ου αι. καταστράφηκε από τους γενίτσαρους, επειδή τότε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έπαθε μεγάλο πλήγμα από εκείνους.
Η δεύτερη είναι όταν το 1837 μ.Χ. καταστράφηκε από σεισμό, που έγινε στην περιοχή, εξαιτίας του οποίου έπεσε η σκεπή του ναού και το ιερό του Παρεκκλησίου των Εισοδίων της Θεοτόκου.
Το 1871, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Κύριλλος ο Β', ανακαίνισε το ναό και επιπλέον μαρμαρόστρωσε το πάτωμα και τον τάφο του Αγίου Γεωργίου. Εκείνη η ανακαίνιση ήταν η τελευταία. Έκτοτε γίνονται μικρές ανακαινίσεις.
24 Απριλίου 1821: Ο θάνατος και το φρικιαστικό τέλος του Αθανασίου Διάκου! (Συγκλονιστική περιγραφή βασανιστηρίων/βίντεο)
...τρεις Έλληνες, όταν έπιασαν τον Διάκο και τον έφεραν στην Λαμία, τον έκλεισαν σ' ένα παλιό κι εγκαταλειμμένο χάνι, εκεί που σήμερα έχει οικοδομηθεί το Λαογραφικό Μουσείο Λαμίας στην οδό Καλύβα-Μπακογιάννη. Αυτοί οι τρεις είχαν περάσει πίσω -δυτικά- στο χάνι και από δύο μισοχαλασμένα παραθυράκια είχαν παρακολουθήσει όλη την νύχτα όλα όσα έγιναν μέσα στο χάνι...
Μετά την σύλληψη του Διάκου στα ποριά Δαμάστας, τον έφεραν με συνοδεία ποινών και τραυματισμένο στην Λαμία, οδηγώντας από την νότια της είσοδο που περνούσε δίπλα από το Γολγοθά (όπως έλεγαν το ξεκομμένο Λόφο όπου σήμερα είναι το κτίριο του Ορφανοτροφείου Αρρένων) και από την οδό Σατωβριάνδου (σήμερα) και συνέχεια τον έφτασαν και τον έκλεισαν μέσα στο παλιό χάνι, όπου σήμερα -πάλι καλά!- έχει ανεγερθεί το Λαογραφικό Μουσείο. Τον έβαλαν μέσα και τον έδεσαν με σκοινιά σ' ένα παχνί, το οποίο ήταν και ο πρώτος τόπος του μαρτυρίου του!
Εκτός από δύο-τρεις Τούρκους που έμειναν μέσα να τον επιτηρούν, οι άλλοι -όχι όλοι- έμειναν απ' έξω, ανατολικά σε κάτι δέντρα που ήταν εκεί, περιμένοντας από περιέργεια ίσως, να ιδούν τι θα γινόταν. Όταν τον έδεσαν κι έφυγαν, ο Διάκος άρχισε να πονάει από τα τραύματα που είχε, καταπονημένος κι από την ταλαιπωρία.
Ο Ομέρ Βρυώνης
Είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα δύο άντρες, που από τις φορεσιές τους έδειχναν ότι ήταν μπέηδες. Τον έναν, τον ήξερε από πριν, ήταν ο Ομέρ Βρυώνης, τον άλλον όχι. Απ' ότι όμως είχαν ακούσει, υπολόγισαν ότι ήταν ο σκληρός Χαλήλ Μπέης. Αυτός μόνος προχώρησε κι άρχισε να κάνει έλεγχο αν είχαν δέσει καλά τον Διάκο. Τόσο πολύ φάνηκε ότι κι ακόμα δεμένον, τον φοβόταν!
Είχε νυχτώσει πια και οι τρεις που είχαν φτάσει εκεί κρυφά άρχισαν καθαρά να βλέπουν τι γίνεται...
Όταν ο Χαλήλ Μπέης σιγουρεύτηκε -το είδαν καθαρά αυτό- ότι δεν υπήρχε φόβος διαφυγής, άρχισε να φωνάζει και να απειλεί. Σε μια στιγμή τον είδαν να χτυπάει στο πρόσωπο τον Διάκο. Τον διακόπτει όμως ο άλλος, ο Βρυώνης, που πλησιάζει το Διάκο και τον βλέπουν κάτι να του λέει. Δεν ακούνε όμως. Απ' ότι βλέπουν όμως, καταλαβαίνουν ότι κάτι τον ρωτάει, γιατί βλέπουν το Διάκο να κουνάει αρνητικά το κεφάλι του. Και ενώ τον βλέπουν να συνεχίζει ήρεμα, σε μια στιγμή εξαγριώνεται, φωνάζει και χειρονομεί! Ατάραχος ο Διάκος τον αντιμετωπίζει και κάτι που του λέει, βλέπουν τον Βρυώνη οργισμένο να αποχωρεί, αφήνοντας πια το θύμα στο δήμιό του.
Απ' τις αναλαμπές των δαυλών, ξεχωρίζουν την αγριότητα του Χαλήλ. Τον βλέπουν να τραβάει πιο πέρα τον επικεφαλής της Φρουράς -έτσι τουλάχιστον δείχνει- και με νευρικές και απειλητικές κινήσεις, κάτι του λέει, κι εκείνον να υποκλίνεται κουνώντας το κεφάλι του. Και με μια τελευταία περιφρονητική ματιά που ρίχνει στον Διάκο, τον βλέπουν να φεύγει, δείχνοντας ικανοποιημένος.
Ο Διάκος -και οι άλλοι τρεις απ' έξω- μέσα στο μισοσκόταδο βλέπουν δύο Τούρκους να ανάβουν φωτιά σε μιαν άκρη. Πάνω της φέρνουν και βάζουν μια σιδηροστιά κι ένα μεγάλο χάλκινο κακάβι. Βλέπει μετά να ρίχνουν μέσα λάδι που είχαν σ' ένα γκιούμι. Στην συνέχεια, μαζί με τον επικεφαλής, πλησιάζουν τον Διάκο. Τον ανασηκώνουν, δεμένο καθώς είναι, τον βάζουν να καθίσει πάνω σ' ένα παλιό ξύλινο σκαμνί που βρέθηκε εκεί, του σηκώνουν τα πόδια, δεμένα καθώς είναι, και του τα δένουν έτσι που να κρέμονται.
Τι θέλουν να κάνουν αναλογίζονται με περιέργεια και αγωνία, οι τρεις που παρακολουθούν, χωρίς να τολμήσουν και να ρωτήσουν. Βλέπουν όμως τους άλλους να περιπαίζουν τον Διάκο. Φαίνεται κάτι να λένε και ο Διάκος να κουνάει επίμονα κι αρνητικά το κεφάλι του. Τι του λένε όμως δεν καταλαβαίνουν. Οπότε, κάθε φορά που ρωτάνε και αρνείται τους βλέπουν να κρατάνε στα χέρια τους μυτερά καρφιά και να τα μπήγουν σιγά πρώτα, πιο δυνατά στην συνέχεια στις πατούσες των ποδιών του Διάκου, ο οποίος κάθε φορά αναταράζεται από τον πόνο!
Η μυρωδιά του Λαδιού που καίγεται μέσα στο κακάβι, φτάνει έντονα στην μύτη και των τριών απ' έξω και υποπτεύονται τα χειρότερα...
Οι βασανιστές του, όπως έχουν γυμνώσει τα πόδια του, παίρνουν απ' το κακάβι καυτό λάδι και αρχίζουν σιγά και βασανιστικά να το ρίχνουν στα πόδια του! Τινάζεται κάθε φορά ο Διάκος, τόσο δυνατά λες και θα κόψει τις τριχιές όταν το λάδι πέφτει πάνω στα πόδια του.
Αφού είδαν να μην αντιδρά έντονα, αφήνουν τα πόδια και παίρνουν και του σκίζουν το γιλέκο και την πουκαμίσα που φοράει, απογυμνώνοντας το πάνω μέρος του σώματος του με τα χέρια. Κι αρχίζουν τότε να του ρίχνουν καυτό λάδι με αργές κινήσεις, στα χέρια, στο στήθος και στην πλάτη του. Βουβά οδύρεται ο Διάκος, χωρίς να βγάλει μιλιά από το στόμα του. Κι όσο δεν μιλάει, τόσο αγριεύουν περισσότερο οι βασανιστές του. Και δείχνουν τόσο οργισμένοι, που αν ήταν τρόπος να τον θανατώσουν. Φαίνεται όμως πως έχουν εντολή μόνο να τον βασανίσουν χωρίς και να πεθάνει. Γι' αυτό συνεχίζουν...
Το σώμα του Διάκου αρχίζει φαίνεται να νεκρώνεται. Όμως το πνεύμα όπως δείχνει, μένει καθάριο, ανέγγιχτο, σταθερό, συνεχίζοντος τις αρνήσεις και εξοργίζοντας περισσότερο τους Βασανιστές του! Αλλά αυτή η κατάσταση τους κάνει να βρίσκουν νέους τρόπους βασανισμών. Οι κινήσεις που κάνουν, δείχνοντας διάφορα σημεία του σώματος του, κάνουν τους τρεις που παρακολουθούν να ανατριχιάζουν. Και βλέπουν τους βασανιστές να παίρνουν στα χέρια τους τα καρφιά που είχαν και έσπαζαν τις φούσκες που δημιουργούνταν στο δέρμα απ' το καυτό λάδι, να αρχίζουν να κάνουν το ίδιο και στο σώμα και στα χέρια από ψηλά.
Αποκαμωμένοι όμως και οι ίδιοι οι Βασανιστές, που δεν άλλαξαν βάρδια όλη την νύχτα, βλέπουν ότι δεν πετυχαίνουν τίποτα. Και μιας και το λάδι τελείωσε, μιας και έφτασε πια και το ξημέρωμα, σταματούν.
Τον Διάκο τον κρατάνε πια όρθιο οι τριχιές που τον έχουν δεμένο. Τότε και οι τρεις παρατηρητές απ' έξω, για να μη γίνουν αντιληπτοί, έφυγαν με προφυλάξεις, κατευθυνόμενοι προς το βορεινό μέρος του ρέματος, όπου είχαν αρχίσει να έρχονται δειλά και οι πρώτοι περίεργοι.
Κι όταν πια ο ήλιος έχει ανέβη ψηλά, λύνουν το Διάκο και σέρνοντας τον τον βγάζουν έξω, χωρίς όμως να δείχνει ότι καταλαβαίνει... Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον δουν το απόγευμα που τον είχαν φέρει, τώρα βλέποντάς τον, δεν τον αναγνωρίζουν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Το μόνο που βλέπουν είναι τα κακοποιημένα ρούχα του.
Σέρνοντας τον προς τα βόρεια, τον περνάνε πέρα από το ρέμα που έκοβε την πλατεία Λαού στα δυο καταμεσίς και τραβώντας ανατολικότερα έφτανε στην Δημοτική Αγορά, από εκεί στο κατάστημα Πολιτικού και μετά κατεβαίνοντας προς τα νότια, απλωνόταν κατά μήκος της οδού Θερμοπυλών.
Όταν τον πέρασαν στο ρέμα, στάθηκαν περίπου ανατολικά της σημερινής διπλής βρύσης, γιατί ανατολικότερα ετοίμαζαν το στήσιμο της... ψησταριάς!
Κόσμος πολύς είχε συγκεντρωθεί γύρω εκεί με την άδεια του Χαλήλ Μπέη βέβαια, γιατί άφησε τον κόσμο να δει τι θα έκαναν στον Διάκο, ώστε να φοβηθεί και να μην επιχειρήσει κανένας άλλος να πράξει το ίδιο, πράγμα που πέτυχε. Κανένας Λαμιώτης δεν φάνηκε να συμμετείχε στην επανάσταση!
Μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί με αγωνία, ξεχωρίζει μια κάπως ηλικιωμένη γυναίκα. Είναι η δόλια μάνα του Διάκου, που είχε μάθει την σύλληψη του γιου της και ολονυχτίς πεζοπορώντας είχε φτάσει στην Λαμία, όπου δεν περίμενε να δει το σπλάγχνο της έτσι!
Για μια στιγμή βουβαίνονται όλοι. Βλέπουν να φτάνει εκεί ο δήμιος, ονόματι Αλεξίου, κρατώντας ένα σουβλί! Και αμέσως καταλαβαίνουν τι πρόκειται να γίνει...! Αυτός, τρέμει από τον φόβο του, γιατί έχει αυστηρή εντολή να μην του πεθάνει ο Διάκος όταν θα τον σουβλίζει! Και αρχίζει το τελευταίο πια μαρτύριο...
Δένοντας τον Διάκο ανάσκελα σε ένα σαμάρι, με τα πόδια του ανοιχτά, αρχίζει προσεκτικά ο δήμιος να χώνει την πολύ καλολεπτισμένη άκρη του σουβλιού, ξεκινώντας απ' την βουβωνική χώρα και προχωρώντας προς τα επάνω, περνώντας το σουβλί κάτω οπό το δέρμα, μέχρι που το έβγαλε πάνω στην πλάτη του, λίγο κάτω απ' το δεξιό του το αυτί!
Από κάποιες μικροκινήσεις που κάνει ο Διάκος κάθε φορά που σπρώχνει το σουβλί προς τα επάνω ο δήμιος, δείχνει ότι ακόμα είναι ζωντανός!
Μόλις τελειώνει ο γύφτος, ορμούν Τούρκοι και με σκοινιά δένουν το σώμα γύρω στο σουβλί για να μη σπάσει το δέρμα και ακουμπάνε όρθιο σχεδόν το σουβλί με το Διάκο σ' ένα δέντρο! Στην συνέχεια, σπεύδουν να "συγυρίσουν" την φωτιά που έχουν ανάψει. Και τότε γίνεται κάτι που ξαφνιάζει τους πάντες!
Ένας Τούρκος καβάλα στο ψαρί του άλογο στέκεται μπροστά στον σουβλισμένο, βγάζει την διμούτσουνη όρθια κουμπούρα του και την στρέφει στον Διάκο. Δύο κουμπουριές ακούγονται που βρίσκουν κατάστηθα τον Διάκο. Και ο Τούρκος κεντρίζοντας το άλογο του, χάνεται στην ανηφόρα μέσα στα στενάκια που περιβάλλουν τα χαμηλά σπιτάκια.
Ο Χαλήλ Μπέης βλέπει αυτό, αφρίζει απ' τον θυμό του και δίνει εντολή να βάλουν το Διάκο έτσι, πάνω στην φωτιά και να τον γυρίσουν λίγο!
Ο κόσμος που παρακολουθεί αυτήν την κτηνωδία μένει άφωνος! Στην συνέχεια ο Χαλήλ οργισμένος και ανικανοποίητος, δίνει εντολή να πάρουν έτσι με το σουβλί το νεκρό το Διάκο και να πάνε να τον πετάξουν στην άκρη του ρέματος, ανατολικά από το χάνι που τον είχαν, εκεί όπου πέταγαν τις κοπριές των αλόγων που είχαν στους στάβλους, τους οποίους διατηρούσαν από την βόρεια πλευρά της Νομαρχίας μέχρι το πέτρινο γυμνάσιο.
Εκεί λοιπόν, βορειοανατολικά της σκάλας που κατεβαίνει σήμερα από την οδό Λυκούργου στην πρώην ψαραγορά, άφησαν τον νεκρό ξεσκέπαστο, άταφο, σχεδόν τρείς ημέρες φρουρούμενο. Οι φρουροί αποχώρησαν την τρίτη ημέρα αφού άρχισε να μυρίζει, οπότε βρήκαν ευκαιρία κάποιοι Χριστιανοί οι οποίοι περίμεναν και είχαν προετοιμάσει έναν λάκκο εκεί ακριβώς που σήμερα είναι ο τάφος του, πήγαν, του έβγαλαν το σουβλί, τον καθάρισαν λίγο και πήγαν και τον έθαψαν, χωρίς να βάλουν πάνω του ούτε έναν σταυρό από φόβο...!
Αργότερα, περί το 1860, ο συνταγματάρχης Ρούβαλης που είχε έρθει από την Καλαμάτα με μετάθεση στην Λαμία και είχε πληροφορηθεί που περίπου είχαν θάψει τον Διάκο, έκανε έρευνες να τον βρει.
Κάποιοι στρατιώτες άρχισαν να ανοίγουν μικρούς λάκκους ανατολικά του, ψάχνοντας τον τάφο του Διάκου. Σε ένα σημείο βρήκαν έναν σωρό σκελετού ανθρώπινου σώματος και αφού δεν είχαν βρεθεί άλλα γύρω, κατέληξαν ότι ήταν του Διάκου. Τα συγκέντρωσαν, τα καθάρισαν και τα έβαλαν σε ένα κουτί ξύλινο και τα έθαψαν πάλι στο ίδιο σημείο, τοποθετώντας πάνω μερικές πέτρες και έναν σταυρό με το όνομα του.
Στις αρχές του 1900 η Λαμία τίμησε τον Διάκο όπως έπρεπε! Αφού ανακαίνισε τον πρόχειρο τάφο του στο σημείο που είναι ακόμα, έστησε τον υπέρλαμπρο ανδριάντα του στην πλατεία Διάκου, με αποκαλυπτήρια επίσημα, παρουσία και του Βασιλέως Γεωργίου Α' και της Βασιλικής οικογένειας, υπουργών, στρατιωτικών και άλλων επισήμων, στις 23 Απριλίου 1903.
................... Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν ένας από τους Έλληνες πρωταγωνιστές ήρωες- οπλαρχηγούς του πρώτου έτους της Επανάστασης του 1821 που έδρασε στην Στερεά Ελλάδα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Μασσαβέτας. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία το 1818 και το 1820 έγινε αρματολός στην Λιβαδειά. Τον Απρίλιο του 1821 -σε συνεργασία με άλλους οπλαρχηγούς- κατέλαβε το φρούριο της Λιβαδειάς και χρησιμοποιώντας το σαν ορμητήριο, έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες. Κατέλαβε την γέφυρα της Αλαμάνας και στις 22 Απριλίου 1821 έδωσε μάχη με τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη. Στην μάχη αυτή συνελήφθη και αφού μεταφέρθηκε στην Λαμία δολοφονήθηκε με ανασκολοπισμό ("σούβλισμα") από τους Τούρκους και κάηκε στις 24 Απριλίου 1821.
Ο Ελληνικός Στρατός του απένειμε τιμητικά τον βαθμό του Στρατηγού.
Έξι νέα περιπολικά σκάφη στο δυναμικό του Λιμενικού!
Ενισχύονται οι δυνάμεις επιτήρησης του Λιμενικού Σώματος, ο στόλος του οποίου πρόκειται να ενισχυθεί με έξι νέα περιπολικά σκάφη. Την αγορά επικύρωσε η υπογραφή σύμβασης από τον υπουργό Ναυτιλίας και Αιγαίου, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη με τον εκπρόσωπο της αναδόχου εταιρείας «Montmontaza-Greben doo», η οποία επικράτησε σε δημόσιο διαγωνισμό ανοιχτής διαδικασίας και διεθνούς συμμετοχής.
Τα περιπολικά σκάφη είναι τύπου POB-24G και είναι κατασκευασμένα από πολυεστέρα ενισχυμένο με ίνες γυαλιού. Φέρουν δύο κύριες μηχανές τετράχρονες και πετρελαιοκίνητες, νέας αντιρρυπαντικής τεχνολογίας. Το ολικό τους μήκος είναι 24,76 μ. και το πλάτος τους 6,44 μ., αναπτύσσουν μέγιστη ταχύτητα 30 κόμβων σε ήρεμη θάλασσα με το 100% του φόρτου, ενώ έχουν τη δυνατότητα μεταφοράς 25 ατόμων.
Το κόστος της αγοράς των νέων σκαφών ανέρχεται στα 13.387.998 ευρώ και συγχρηματοδοτείται κατά 75% από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Εξωτερικών Συνόρων και κατά 25% από εθνικούς πόρους.
Πως ο Ρότσιλντ θησαυρισε απο την εξαφάνιση του Μαλαισιανου Μποινγκ! (ΒΙΝΤΕΟ)
24/4/14
Οι Anonymous μπαίνουν στο… κόλπο της μοιραίας πτήσης Malaysian Airlines MH370. Και αποκαλύπτουν, μέσω βίντεο που φορτώθηκε στο YouTube, πως από τη συντριβή του αεροσκάφους έχει επωφεληθεί Jacob Rothschild. Συγκεκριμένα, αναφέρουν πως ο Βρετανός δισεκατομμυριούχος Τραπεζίτης επωφελήθηκε από την εξαφάνιση του Μποινγκ, αφού γίνεται πλέον ο γίνεται ο μοναδικός ιδιοκτήτης ενός σημαντικού διπλώματος ευρεσιτεχνίας.
Οι Anonymous κατηγορούν τον Rothschild πως αξιοποίησε την εξαφάνιση του αεροπλάνου για να αποκτήσει τα πλήρη δικαιώματα ευρεσιτεχνίας του μικροτσίπ. Και αποκαλύπτουν πως η τεχνολογική εταιρεία των ΗΠΑ, Freescale Semiconductor, που μοιράστηκε τα δικαιώματά της με τον Rothschild, είχε είκοσι ανώτερα στελέχη επί του σκάφους, που μόλις είχαν ξεκινήσει να επεξεργάζονται ένα νέο gadget ηλεκτρονικού πολέμου για το σύστημα των στρατιωτικών ραντάρ.
Να σημειωθεί πως η εταιρεία Semiconductor αναπτύσσει μικροεπεξεργαστές, αισθητήρες, και άλλες τεχνολογίες.
Και αναρωτιούνται οι Anonymous: Γιατί τόσοι πολλοί εργαζόμενοι Freescale ταξιδεύουν μαζί; Ποιες ήταν οι θέσεις εργασίας τους; Η αποστολή τους; Και με όλη αυτή την ισχυρή ομάδα εκεί γιατί δεν μπορούσε να εντοπιστεί το χαμένο αεροπλάνο;
ΕΔΩ ΠΡΕΠΗ ΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΑΜΕΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΣΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΠΙΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΕΦΟΣΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΗΚΟΥΟΤΗΤΑ.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΕΠΗ ΝΑ ΕΝΕΡΓΗΣΗ ΑΜΕΣΑ ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ.
ΑΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΝ ΕΝΕΡΓΟΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΤΣΙ ΣΤΙΣ ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΜΑΣ.
Rate This
Το “καμπανάκι κινδύνου” για όσα συμβαίνουν στην Θράκη ο στρατηγός Κωνσταντίνος Ζιαζιάς το έχει χτυπήσει εδώ και καιρό. Ως διοικητής του Δ΄Σώματος Στρατού γνωρίζει πολύ καλά την περιοχή. Πρόσφατα σε ομιλία του είχε αναφερθεί στους κινδύνους που απειλούν την περιοχή. Σε συνέντευξή του στο Onalert το ξαναχτύπησε.
Είχε πει ο πρώην Α/ΓΕΣ και τώρα για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται:
“Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ειδικοί επιστήμονες, αναλυτές γεωστρατηγικής διπλωματίας αλλά και ιστορικοί και κοινωνιολόγοι ,έχουν ποικιλοτρόπως καταδείξει το μέγεθος του συνεχούς διογκούμενου εθνικού προβλήματος που λέγεται Θράκη.
Είναι γνωστό πως οι “δεξαμενές σκέψεις” της Τουρκίας και οι γενικότερες στρατηγικές που ακολουθούνται από την τουρκική εξωτερική πολιτική,έχουν “στοχεύσει” την Ελληνική Θράκη,με αιχμή την μουσουλμανική μειονότητα και την χειραγώγησή της. Η Τουρκία επιχειρεί με κάθε μέσο ,πολιτικό ,οικονομικό ή και εκβιάζοντας μέλη της μειονότητας να πετύχει την ομαδοποίηση αυτής σε τουρκογενές μόρφωμα παρά την διαφορετικότητα της σύνθεσής της. Αυτό διαχρονικά το πέτυχε με:
Τον τουρκοκεντρικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης Την αναγωγή της θρησκείας (μουσουλμανικής) και της γλώσσας (τουρκικής) σε στοιχεία εθνοφυλετικής καθαρότητας Την αναγόρευση της “μητέρας πατρίδος” (Τουρκίας) σε προστάτη της μειονότητας Την διαιώνιση της εσωστρέφειας της μειονότητας Την δημιουργία πολλών “τουρκικών συλλόγων” με προτροπή και σχεδιασμό από το προξενείο της Κομοτηνής,για διαστρέβλωση της πολιτιστικής κληρονομιάς των μουσουλμάνων της Θράκης και κυρίως των Πομάκων και Ρομά.
Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία διείσδυσε ενεργά οικονομικά στη Θράκη με την ίδρυση της τράπεζας Ζιράτ η οποία λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός ισχύος στην ήδη καταρρέουσα τοπική οικονομία με όλα τα γνωστά αποτελέσματα.
Το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής επί καθημερινής βάσεως ,λειτουργεί ως κηδεμόνας της μειονότητας και όχι ως μέσον προσέγγισής της με την ελληνική διοίκηση ,την οποία διαβάλει ακόμη και στους κλειστούς χώρους προσευχής.
Για όλα τα παραπάνω αλλά και για πολλά άλλα ,που δεν κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν ,για ευνόητους λόγους,είναι λογικό όλοι οι εθνικά σκεπτόμενοι να ανησυχούν για την επικρατούσα κατάσταση στη Θράκη ,λαμβάνοντας υπόψη και το σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο χριστιανικός πληθυσμός στη περιοχή.
Το τι συμβαίνει πραγματικά σήμερα στη Θράκη το περιγράφει σε σχετικό της απόσπασμα η ετήσια έκθεση περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του State Department του 2012,η οποία αποτελεί κόλαφο για την Τουρκία ,αφού ξεγυμνώνει το ρόλο της Άγκυρας και τις πρακτικές εκτουρκισμού των Ελλήνων μουσουλμάνων,επιβεβαιώνοντας τα επί χρόνια καταγγελόμενα σχετικά με τις πιέσεις που δέχονται οι Πομάκοι και οι Ρομά.
Το απόσπασμα αναφέρει:
“Η επίσημα αναγνωρισμένη μουσουλμανική μειονότητα των περίπου 1.500.000 ατόμων,ποθυ κατοικούν στην Θράκη αποτελούνται κυρίως από τουρκογενείς ,Πομάκους και από κοινότητες Ρομά. Ορισμένα μέλη της κοινότητας των Πομάκων ισχυρίστηκαν ότι μέλη της τουρκόφωνης κοινότητας τους πίεσαν να αρνηθούν την ύπαρξη πομακικης ταυτότητας .Ορισμένοι Πομάκοι ισχυρίστηκαν πως μέλη της κοινότητας των Πομάκων έλαβαν χρηματικά κίνητρα για να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι”.
Αυτά είναι μια καθημερινότητα στα πομακοχώρια. Αυτή η ομιχλώδης κατάσταση πιστεύω ότι έχει δημιουργηθεί λόγω μηδενικής μέριμνας και έλλειψης μακροχρονιου σχεδιασμού εκ μέρους των Αθηνών. Οι εκάστοτε προσωπικές πολιτικές των ιθυνόντων της κεντρικής και τοπικής πολιτικής σκηνής ,καταφέρνουν να αποδομήσουν και σε πολλές περιπτώσεις να παραχωρήσουν σοβαρά και σε πολλές περιπτώσεις να παραχωρήσουν σοβαρά δικαιώματα στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της Άγκυρας και του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής ,που διαφεντεύουν πλέον σε μεγάλες περιοχές με μουσουλμανικό πληθυσμό.
Το ζητούμενο είναι ο εκδημοκρατισμός της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ,να αποκτήσει δηλαδή αληθινή πολυφωνία και γνήσια ταυτότητα. Να αποδομηθεί το βαθύ κράτος της Τουρκίας στην περιοχή και να ενταχθεί ενεργά η μειονότητα στην κοινωνία και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Δυστυχώς όμως κάποιοι δεν τολμούν να βγουν και να μιλήσουν για την καταπίεση των Πομάκων και γενικά της μειονότητας από το προξενείο της Κομοτηνής,μήπως βρεθούν εκτός γραμμής ,για λόγους πολιτικού κόστους”.πηγη
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
